За тэгэхээр долоо хоногийн эхний өдөртэй ямар хамааралгүй юм биччихье. Мөрөөдлөө тас цохиулаад урам хугардаг тухайд. Цэцэрлэгт байна уу арван жилд ч байна уу их сургууль ч байна уу хамаагүй хийсвэрлэх, мөрөөдөх дуртай мөчүүд маань сайхан байж дээ. Саяхандаа нэг мөрөөдөж, биелүүлэх гэж явсан зүйлд минь хүчтэй цохилт гэх үү дээ эсвэл дэмжигдэхгүй байдал ирж ихээхэн сэтгэлээр унав аа. Ерөөсөө больдог ч юм уу гэж... Магадгүй ингэж явсаар хүн мөрөөдлөө нэг нэгээр нь гээдэг л байх л даа.
"Бусдыг ухарч няцах тэр л үед та эргэлт буцалтгүйгээр огт зогсохгүйгээр хөдөрмөрлөх, мэрийх хэрэгтэй" гэж хэзээ ч юм бэ уншсан Ки -Ү- Жин ий бичсэн номын мөрүүд нүдний өмнө зурайна. Унших ч амархан шүү. Ажил хэрэг болгоно гэдэг нэг хэрэг. Хөгшин залуу гэлтгүй мөрөөдөлөө гээхгүй баймаар юм шиг... Энэ жил би салбартаа тэргүүлнэ, яваандаа .... хэмжээний хүн болно хэмээн төсөөлж явсаар эхний босгон дээр бүдэрч, санаагаа хураах.
Бүгтийсэн, бөгтийсэн дорой амьдарлын тэмцэлгүй хүмүүст би үнэн дургүй. "Надад боломж алга, болохгүй байгаа юмыг яах юм бэ " гэх мэтчилэн. Сүүлд адаглаад нүд анихад ч гэсэн харамсах зүйлгүйгээр амьдрах хэрэгтэй л гэж боддог юм.
Өчигдөр Болдоо гээд зураач ахын яриаг сонслоо л доо. 25 дугаар сувгаар гарч байна... "Би 45 нас хүртлээ зураач болно гэж мөрөөдсөн.. үзэсгэлэнгээ гаргана 50 хүртлээ мөрөөдсөн гэх мэтчилэн миний мөрөөдлөө ажил хэрэг болсон гэж дурдаад авна лээ. "Би үхэхээс айхгүй харин хйиж амжихгүй үхэхээс айдаг " гэж тэр ахын сүүлд хэлсэн тун их таалагдсан шүү.
"Мөрөөдөл тас цохигдох тэр үед сэтгэлээр битгий унаарай Обод минь... Биелүүлэх боломж, хугацаа хэмээх хоёр зүйл чиний өмнө дурайж байна." хэмээн өөртөө шивнэж сууна ...